Εκδήλωση του Θεάτρου Χαλκίδας

 

Lucia Giustini: «Ο βασιλιάς που δεν ήθελε να κάνει πόλεμο»

 

Παρουσίαση παιδικού βιβλίου.

Αναδημοσίευση της κριτικής της Ράνιας Μπουμπουρή από το Διάστιχο.

«Πριν από πολύ καιρό, βασίλευε ένας βασιλιάς που δεν ήθελε να κάνει πόλεμο…» Έτσι αρχίζει το βιβλίο της Ιταλίδας συγγραφέα Λουτσία Τζιουστίνι, σε εικονογράφηση του Σάντρο Ναταλίνι, που μας φέρνουν στα ελληνικά οι Εκδόσεις Ε. Ρώσση σε ρέουσα μετάφραση του Νίκου Κ. Καρρά.

Η συγγραφέας μάς παρουσιάζει μια εποχή όπου συνηθιζόταν οι βασιλιάδες να ξεκινούν εκστρατείες για να κατακτήσουν νέα εδάφη, ώστε να επεκτείνουν την κυριαρχία τους, να εδραιώσουν την εξουσία τους και, φυσικά, να ενισχύσουν το θησαυροφυλάκιό τους. Ο βασιλιάς Φλωρέντιος της ιστορίας μας, όμως, δεν ήθελε τον πόλεμο. Μπορείτε να φανταστείτε ένα βασίλειο χωρίς στρατό; Ε, έτσι ήταν το δικό του βασίλειο. Ο Φλωρέντιος ήθελε μόνο να χουζουρεύει στο κρεβάτι του μέχρι αργά, να κάνει ιππασία στο δάσος, να ξαπλώνει στα λιβάδια και να χαζεύει τον ουρανό.

Κι όσο αυτός χαιρόταν τη ζωή στο βασίλειό του, που δεν το ήθελε ούτε μεγαλύτερο ούτε πλουσιότερο, τόσο οι τρεις σύμβουλοί του δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαρί για να τον πείσουν να δημιουργήσει έναν ισχυρό στρατό, όπως κάνουν όλοι οι βασιλιάδες του κόσμου. Μάταια, όμως. Τα λόγια τους από το ένα αυτί του Φλωρέντιου έμπαιναν, από το άλλο έβγαιναν. Κι έτσι κυλούσε ο καιρός, ώσπου κάποτε: «Κανείς δεν ξέρει πώς, κανείς δεν ξέρει γιατί, αλλά… ήρθε η μέρα που ο βασιλιάς έπρεπε να φύγει για τον πόλεμο, ακόμα και χωρίς να το θέλει».

        Το μεγαλείο της καθημερινής ομορφιάς αντιπαρατίθεται εδώ 

με το υποτιθέμενο μεγαλείο του πολέμου και το κατατροπώνει.

Ο Φλωρέντιος, λοιπόν, διάλεξε τους πιο πρόθυμους υπηκόους του, νέους και νέες που ήθελαν να πάρουν μέρος στην εκστρατεία του, και ξεκίνησε για άλλες χώρες. Το τι είδε στο ταξίδι του και για ποιο λόγο οι υπήκοοί του έφυγαν σιγά σιγά από το πλευρό του, δε θα το αποκαλύψουμε εδώ, για να μη χαλάσουμε το ωραίο αναγνωστικό αυτό ταξίδι. Ωστόσο, θ’ αποκαλύψουμε ότι ο βασιλιάς γύρισε τελικά στο βασίλειό του, μόνος μεν, αλλά πιο μεγάλος και πιο σοφός. Μήπως και πιο πολεμοχαρής; Μπα!

Ένα γλυκύτατο βιβλίο, που παρά τον χαλαρό ρυθμό της αφήγησης και τη γαλήνη που αποπνέουν οι εικόνες, περνά σταθερά και αδιαπραγμάτευτα το αντιπολεμικό μήνυμά του: Πόσο παράλογο είναι να ζητάς περισσότερα απ’ όσα χρειάζεσαι, ν’ αρπάζεις για να στερήσεις, να εμπλέκεσαι σε εχθροπραξίες για ν’ αποδείξεις τη δύναμή σου. Και πόσο ωραία είναι η ζωή όταν ξέρεις και μπορείς ν’ απολαμβάνεις μια βόλτα στη φύση, ένα νόστιμο φαγητό, την ανατολή του ήλιου, την ομορφιά των απλών πραγμάτων. Το μεγαλείο της καθημερινής ομορφιάς αντιπαρατίθεται εδώ με το υποτιθέμενο μεγαλείο του πολέμου και το κατατροπώνει. Κι ο βασιλιάς Φλωρέντιος, που για ευνόητους λόγους απεικονίζεται ως λιοντάρι, ενσταλάζει με τα λόγια και τη στάση του μια γλύκα στην ψυχή, που θα μας συντροφεύει για πολύ καιρό.

Σημειωτέον ότι η έκδοση συνοδεύεται από QR Code για παιχνίδια που μπορούν να παίξουν, αν θέλουν, τα παιδιά.

Ο βασιλιάς που δεν ήθελε να κάνει πόλεμο

Lucia Giustini

εικονογράφηση: Sandro Natalini

μετάφραση: Νίκος Κ. Καρράς

Εκδόσεις Ε. Ρώσση

32 σελ.

ISBN 978-960-225-2352