Την καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (Ιnternational Board on Books for Young People – ΙΒΒΥ) το 1966. Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει ένα μήνυμα και μια αφίσα, που διανέμονται σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να τονίσουν την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης και να ενθαρρύνουν τη διεθνή συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της λογοτεχνίας για παιδιά και νέους.
Το 2017, υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα της Ρωσίας. Το μήνυμα το έγραψε ο ταλαντούχος ποιητής και συγγραφέας παιδικών βιβλίων Sergey Makhotin. Γεννήθηκε στο Σότσι το 1953 και κατοικεί στην Αγία Πετρούπολη. Έχει γράψει περισσότερα από 20 βιβλία για παιδιά και νέους και έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις. Παράλληλα με τη συγγραφή βιβλίων, έχει δημοσιεύσει κείμενα σε παιδικά περιοδικά και ασχολείται με ραδιοφωνικά προγράμματα για παιδιά. Την αφίσα τη φιλοτέχνησε o διακεκριμένος καλλιτέχνης Mikhail Fedorov, υποψήφιος για το Διεθνές Βραβείο Εικονογράφησης Χανς Κρίστιαν Άντερσεν 2016. Γεννήθηκε το 1941 και σπούδασε στη Μόσχα. Ως σήμερα, έχει εικονογραφήσει περισσότερα από 90 βιβλία, έχει τιμηθεί με περισσότερα από 30 εθνικά και διεθνή βραβεία, ενώ έργα του έχουν περιληφθεί σε πάμπολλες εκθέσεις ανά τον κόσμο.
«Ας μεγαλώσουμε με το βιβλίο…»
του Sergey Makhotin (Ρωσία) – Μετάφραση: Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου.
Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου άρεσε να χτίζω σπίτια με κύβους και να παίζω παιχνίδια όλων των ειδών. Για στέγη χρησιμοποιούσα συχνά ένα βιβλίο με εικόνες. Στα όνειρά μου τρύπωνα στο σπίτι, ξάπλωνα σ’ ένα κρεβάτι καμωμένο από σπιρτόκουτο και κοιτούσα τα σύννεφα ή τον έναστρο ουρανό – ανάλογα με την εικόνα που προτιμούσα. Ακολουθούσα από διαίσθηση τον κανόνα της ζωής κάθε παιδιού, που προσπαθεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του ένα άνετο και ασφαλές περιβάλλον. Κι ένα παιδικό βιβλίο με βοήθησε στ’ αλήθεια να τα καταφέρω.
Έπειτα μεγάλωσα, έμαθα να διαβάζω, κι ένα βιβλίο στη φαντασία μου άρχισε να φαίνεται περισσότερο σαν μια πεταλούδα ή ακόμα σαν ένα πουλί παρά σαν μια στέγη σπιτιού. Οι σελίδες του έμοιαζαν με φτερά που θρόιζαν. Θαρρείς και το βιβλίο έστεκε στο περβάζι έτοιμο να πετάξει έξω από το ανοιχτό παράθυρο σε άγνωστους τόπους. Το έπαιρνα στα χέρια μου, άρχιζα να το διαβάζω κι εκείνο ησύχαζε. Τότε ορμούσα εγώ σε άλλες χώρες και κόσμους, ξανοίγοντας τον χώρο της φαντασίας μου.
Τι χαρά να κρατάει κανείς ένα νέο βιβλίο στα χέρια του! Στην αρχή δεν ξέρεις τι λέει το βιβλίο. Αντιστέκεσαι στον πειρασμό να κοιτάξεις την τελευταία σελίδα. Και τι όμορφα που μυρίζει! Αδύνατον να αναλύσεις τη μυρωδιά στα συστατικά της: το τυπογραφικό μελάνι, την κόλλα… όχι, δε γίνεται! Η μυρωδιά του βιβλίου είναι ιδιαίτερη, συναρπαστική και μοναδική. Οι άκρες από μερικές σελίδες μπορεί να έχουν κολλήσει, λες και το βιβλίο δεν έχει ξυπνήσει ακόμα. Ξυπνάει όταν αρχίζεις να το διαβάζεις.
Μεγαλώνεις και ο κόσμος ολόγυρα γίνεται περισσότερο σύνθετος. Αντιμετωπίζεις ερωτήματα που ακόμα και οι μεγάλοι δεν μπορούν να τα απαντήσουν. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να μοιραστείς τις αμφιβολίες και τα μυστικά σου με κάποιον. Και να που ένα βιβλίο έρχεται πάλι να σε βοηθήσει. Πολλοί από μας έχουν πιάσει τον εαυτό τους να συλλογίζεται: για μένα γράφτηκε αυτό το βιβλίο! Και ο ήρωας που προτιμάς φαίνεται ξαφνικά να σου μοιάζει. Συναντά τα ίδια προβλήματα και τ’ αντιμετωπίζει με σύνεση. Κάποιος άλλος από τους χαρακτήρες δε σου μοιάζει καθόλου, αλλά θέλεις να δοκιμάσεις τον ρόλο του, να νιώσεις γενναίος και πολυμήχανος σαν εκείνον.
Όταν ένα αγόρι ή ένα κορίτσι λέει «Δε μ’ αρέσει να διαβάζω!», με κάνει και γελάω! Δεν τα πιστεύω αυτά τα παιδιά. Σίγουρα τρώνε παγωτά, παίζουν παιχνίδια, παρακολουθούν ενδιαφέρουσες ταινίες. Με άλλα λόγια, τους αρέσει να περνούν καλά. Και το διάβασμα δεν είναι μόνο μια επίπονη δουλειά που οδηγεί στην ανάπτυξη των συναισθημάτων και της προσωπικότητάς μας, αλλά πρώτ’ απ’ όλα είναι ευχαρίστηση.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γράφουν τα έργα τους οι συγγραφείς παιδικών βιβλίων.
Συζητήσαμε για το πώς νιώθουμε σήμερα, για το αν έχουμε νιώσει θυμωμένοι/ες κάποιες φορές και πώς είμαστε τότε. Μια μικρή ιστορία "Ο ψαράς και το δόλωμα" μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι κάποιες φορές ο θυμός μας γίνεται έντονος, ότι καβγαδίζουμε με τους άλλους. Ξεχωρίσαμε τις περιπτώσεις που κάποιος μειώνει τον άλλο επίτηδες και τότε αυτός γίνεται θύτης και ο άλλος που δυσκολεύεται να αντιδράσει γίνεται θύμα. Μοιραστήκαμε εικόνες με πρόσωπα που έδειχναν έντονα τα συναισθήματα του θυμού που ένιωθαν. Σε ομάδες δουλέψαμε αναγνωρίζοντας το πώς νιώθουν τα πρόσωπα των εικόνων, το πώς αντιδρούν, το πώς σκέφτονται. Ακόμα καταγράψαμε το ποιες συνέπειες έχει η συμπεριφορά τους για τους ίδιους και τους άλλους. 
