Οι πιο ωραίες ιστορίες για το Πάσχα.

Με την ευκαιρία των γιορτών του Πάσχα στην ώρα της Φιλαναγνωσίας (που προσπαθούμε να την κρατάμε στην τάξη μας) διαβάζουμε το βιβλίο "Οι πιο ωραίες ιστορίες για το Πάσχα". Είναι από τις εκδόσεις Μίνωας (Αθήνα, 2003) ένα συλλογικό βιβλίο σε επιμέλεια της Ρένας Ρώσση - Ζαΐρη. Περιλαμβάνει 10 διαφορετικές ιστορίες από 10  συγγραφείς και 10 εικονογράφους. 

Αν ήταν χρώμα, θα ήταν κόκκινο. Αν ήταν εποχή, θα ήταν άνοιξη. Κι αν ήταν γιορτή, θα ήταν Πάσχα! Δέκα αγαπημένοι συγγραφείς γράφουν και δέκα αγαπημένοι εικονογράφοι ζωγραφίζουν σοκολατένιες λιχουδιές, μαγικές κοτούλες, κατακόκκινα αβγά. Κατσικάκια που κάνουν απεργία, λεπτεπίλεπτες παπαρούνες, ευωδιαστές πασχαλιές και πασχαλίτσες, ζουζουνάκια με κόκκινα πανωφόρια. Βαρελότα, λαμπάδες και ολόφωτες εκκλησίες, τσουρέκια αχνιστά, κουλούρια μοσχομυριστά και αγγελάκια του Πάσχα με φτερούγες λαμπερές. Για ένα Πάσχα αξέχαστο. Πάσχα ελληνικό! (πηγή η biblionet).

Από αυτό το βιβλίο σας χαρίζουμε την ιστορία που μας άρεσε πολύ και δουλέψαμε λίγο περισσότερο. "ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΣΚΑΝΤΑΛΙΑ" της Λέττας Βασιλείου, με εικονογράφηση της Λήδας Βαρβαρούση. Υπάρχουν καλικάντζαροι το Πάσχα; Μα πώς; Υπάρχουν πασχαλινές αταξίες; Υπάρχουν! Υπάρχουν!  Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι η ιστορία η δική μου και της ξαδέρφης μου της Λένης από τα Γιάννενα, όταν ήμαστε παιδιά.  Τότε, πηγαίναμε κάθε Πάσχα στα Γιάννενα για να επισκεφθούμε τη γιαγιά και τον παππού, και όχι μόνο. Βλέπαμε θείους, θείες και ξαδέρφια! Έντεκα αδέρφια έχει η μαμά μου! Για βάλτε τώρα και τα παιδιά τους! Μιλάμε για καμιά εικοσιπενταριά πιτσιρίκια! Θέλετε να προσθέσω και τα δεύτερα ξαδέρφια;  Κι είναι τόσο όμορφα το Πάσχα στο χωριό! Τα χωράφια γεμίζουν παπαρούνες. Τα δέντρα φορτώνονται με όλα τα χρώματα της άνοιξης. Ο αέρας μυρίζει πασχαλιά. Κι όταν οι καμπάνες χτυπάνε κι οι άνθρωποι πάνε στην εκκλησία κρατώντας προσευχητάρια, δεκάδες παιδιά ακολουθούν τους γονείς τους περιμένοντας να τελειώσει πώς και πώς η λειτουργία, για ένα και μοναδικό λόγο. Να παίξουν! Τότε αρχίζει το κρυφτό, μέχρι το βράδυ. Μέχρι να τελειώσει η μαγιάτικη μέρα που μεγαλώνει συνεχώς, λίγο-λίγο, κάθε μέρα, χαρίζοντάς μας λίγο παραπάνω παιχνίδι.  Εκείνη την Κυριακή του Πάσχα, στο σπίτι της θείας Πανωραίας είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Ένα πανηγύρι που χωρούσε στην αυλή ενός μικρού σπιτιού! Έψηναν αρνιά, έπιναν τσίπουρα και γελούσαν, ενώ στο κασετόφωνο το κλαρίνο συναγωνιζόταν τη φωνή του τραγουδιστή.  Η Λένη είχε τότε μια φαεινή ιδέα:  - Δεν πάμε μέσα, να βρούμε το πιο γερό αβγό; Θα τους νικήσουμε όλους! πρότεινε και εγώ συμφώνησα. Φανταστείτε, λοιπόν. Όλοι έξω στην αυλή, κι εμείς κρυφά μες το σπίτι, πάνω από το πανέρι με τα κόκκινα γυαλιστερά αβγά της θείας. Δυο μικροί λωποδύτες. Δυο μικροί καλικάντζαροι που ξέφυγαν από άλλη γιορτή. Παίρνουμε δυο αβγά και τα τσουγκρίζουμε.

- Σε κέρδισα! Χαίρομαι εγώ. 

- Από την άλλη μεριά όμως κέρδισα εγώ! λέει η Λένη. Για πάμε πάλι! 

Ένα αβγό εγώ, ένα η Λένη. Δεύτερο εγώ, δεύτερο η Λένη. Ούτε αυτό γερό. Το τρίτο; Το τέταρτο; Το πέμπτο… 

- Όρε μάνα! Φωνάζει στο τέλος η Λένη στη θεία Πανωραία, που μπήκε στην κουζίνα. Τι αβγά είναι αυτά που έκαναν οι κότες; Κανένα γερό!

Το βλέμμα της θείας, όταν αντίκρισε τα σπασμένα αβγά σε όλο το μήκος του τραπεζιού και το πανέρι χωρίς ούτε ένα γερό, δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ! 

- Ώη ώη! Τι μου κάνατε βρε ζαλιάρικα; Τι μου κάνατε βρε διαολεμένα; Πάνε τ’ αβγά! Τι αβγά θα βγάλω τώρα στον κόσμο; 

- Και γι’ αυτό νοιάζεσαι; έρχεται ήρεμη η φωνή της Λένης να διακόψει τις φωνές της θείας και το τρομοκρατημένο μου ύφος. Θα σου βρούμε εμείς αβγά! 

Και πιασμένες από το χέρι, τρέχουμε στο διπλανό σπίτι. 

- Χριστός Ανέστη, θεία! εύχεται η Λένη στη γειτόνισσα. 

- Βρε καλώς τα! Χριστός Ανέστη! και βγάζει να μας κεράσει ένα μεγάλο στρογγυλό κουλούρι που είχε πάνω του ένα κόκκινο αβγό. 

Τα μάτια μου άστραψαν όταν κατάλαβα το σχέδιο της Λένης. 

- Δε θα φάτε το αβγουλάκι, καμάρια μου; ρωτά η γειτόνισσα. 

- Θα το φάμε σπίτι! απαντάμε εμείς και φεύγουμε για το επόμενο σπίτι του χωριού. 

- Χριστός Ανέστη, θεία! φωνάζουμε πριν μπούμε μέσα. 

Έτσι γυρνώντας όλο το χωριό, επιστρέψαμε σπίτι φορτωμένες μ’ ένα σωρό κουλούρια κι αβγά μες στα φορέματά μας. 

Εκείνο το Πάσχα, τα αβγά που τσουγκρίσαμε στο γιορτινό τραπέζι ήταν τα πιο γερά! Αλλά το δικό μου και της Λένης αυτά που κέρδισαν. Ξέρετε γιατί; 

Γιατί ήταν τα αβγά μιας μεγάλης σκανταλιάς! Τα αβγά όλου του χωριού, στη μεγάλη γιορτή της αγάπης!