Τετάρτη 6 Μαρτίου 2019

Αρλεκίνοι!!!

Με την ευκαιρία των Αποκριών και της 9ης ενότητας της Γλώσσας, ασχολούμαστε με τους Αρλεκίνους. Φτιάχνουμε, αλλά και διαβάζουμε δύο σχετικά βιβλία. 

1. 



"Ο Αρλεκίνος" του Roberto Piumini σε μετάφραση της  Μαίρης Γραμμένου και με εικονογράφηση του  Giovanni Manna. Από τις εκδόσεις Modern Times, 2007. 



Όλοι γελούν με τον Αρλεκίνο, τον ξακουστό χαρακτήρα της Κομέντια ντελ Άρτε, την ιταλική κωμωδία του 17ου αιώνα. Γιατί άραγε; Ίσως επειδή περπατά τόσο αστεία ή επειδή φορά παρδαλά ρούχα ή πάλι γιατί... 

Όλα ξεκίνησαν όταν η χαρά έκανε ένα αβγό και από το αβγό εκείνο βγήκε ο Αρλεκίνος. Τα υπόλοιπα είναι μια χαρούμενη ιστορία...

Ας τη δούμε λίγο πιο αναλυτικά.





Ο Αρλεκίνος γεννήθηκε μέσα σε ένα γιγάντιο αβγό και μάνα του ήταν η χαρά! Όταν ξεπρόβαλε δεν ήξερε τίποτα, ούτε καν πως τρώνε και το βασικότερο; Ήταν τσίτσιδος! Έπρεπε να ντυθεί! Κρύφτηκε λοιπόν σε μια βατομουριά γιατί πολύ φοβόταν και περίμενε. Ένας καρδινάλιος σκόνταψε πάνω στο απλωμένο πόδι του από απροσεξία και για να τον σώσει από την πτώση ο Αρλεκίνος προσπάθησε να τον κρατήσει με το χέρι του. Αποτέλεσμα να του σκίσει ένα κόκκινο τόσο δα υφασματάκι. Δεν έφτανε για τίποτα αλλά αυτό το μικρό κόκκινο ύφασμα του έδωσε μια ιδέα. Και κρυμμένος στη βατομουριά, κατάφερε να αποκτήσει ούτε ένα ούτε δύο αλλά είκοσι επτά κομμάτια ύφασμα, διαφορετικού χρώματος. Κάπως έτσι και με ραφτικά “έκπληξη” πραγματική έραψε την περιβόητη στολή του, φόρεσε ένα μαύρο καπέλο για να καλύψει το κεφάλι του που είχε ξεμείνει και κίνησε να βρει να φάει. Αλλά…τι μπορούσε να φάει; Δοκίμασε να φάει αέρα, το χέρι του, τα φύλλα της βατομουριάς αλλά όλα ήταν μια…απογοήτευση.

Άρχισε να μυρίζει φαγάκι δεξιά κι αριστερά αλλά όλες οι απόπειρές του κατέληγαν σε κουταλιές πάνω στα χέρια του. Στο τέλος, απογοητευμένος από τη ζωή, ζήτησε να τον πάρει ο Χάρος. Αλλά η μαύρη άμαξα που φάνηκε μπροστά του κι ήλπιζε να είναι ο Χάρος να τον πάρει, ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Και οι επιβάτες της θα σφραγίσουν οριστικά τη διάσημη σε όλο τον κόσμο ταυτότητά του.

Το παραμύθι του Roberto Piumini έχει πολύ χιούμορ. Διαβάζοντάς το θα μάθουμε γιατί ο Αρλεκίνος, ο “διαβολάκος” όπως είναι η μετάφραση της λέξης από τα ιταλικά, είναι χαρούμενος, ελαφρώς ατακτούλης, πάντα παρορμητικός, γιατί φοράει καπέλο, πως φτιάχτηκε η στολή του, γιατί σταυρώνει τις παλάμες του κάτω από τις μασχάλες (κλασική του στάση) και άλλα πολλά. Και όλα αυτά με αρκετό γέλιο, με μπόλικη φαντασία, σε μια πολύ ωραία δοσμένη ιστορία.

Ο Αρλεκίνος, η κλασικότερη ίσως φιγούρα της Κομίντια ντελ Άρτε, έχει τις βάσεις του στους Βατράχους του Αριστοφάνη, τους βυζαντινούς μίμους καθώς και τους θαυματοποιούς και πλανόδιους ακροβάτες του Μεσαίωνα. Δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα στη Γαλλία και φέρεται να υπηρετεί συνήθως τον Πανταλόνε, τον Ντοτόρε και τον Καπιτάνο. Το γυναικείο αντίστοιχο του Αρλεκίνου και συνήθης συμπρωταγωνίστριά του επί σκηνής, είναι η Κολομπίνα. (Πηγή : Elniplex).
2. 

"Ο Αρλεκίνος" της  Ζωρζ Σαρή με εικονογράφηση του  Νικόλα Ανδρικόπουλου από τις Εκδόσεις Πατάκη, 2001. 

Όλοι γλεντούν στους δρόμους της όμορφης πόλης με τραγούδια, σερπαντίνες και στολές. Μόνο ένα αγόρι κοιτάζει από το παράθυρο θλιμμένο τους μασκαράδες. Δεν είναι τιμωρημένο, ούτε άρρωστο. Τον λένε Αρλεκίνο και είναι τόσο φτωχός που δεν έχει τίποτα που να θυμίζει απόκριες. Μ’ ένα ξεβαμμένο πουκάμισο κι ένα μπαλωμένο παντελόνι δεν πας πουθενά. Η μάνα ξενοδουλεύει, ο πατέρας έχει “φύγει”, λεφτά δεν υπάρχουν για πολυτέλειες.

Πιερότοι, φασουλήδες, κολομπίνες, μαρκησίες, ιππότες, κλόουν και βασιλιάδες, χαρούμενοι στους δρόμους του κεφιού. Το αγόρι κλαίει. “Πρέπει κι εσύ να ντυθείς αποκριάτικα”, του λέει η μητέρα του τραβώντας τον στη σοφίτα. Μέσα στο σκονισμένο μπαούλο κρύφτηκε όλη η χαρά και η αγάπη. Γιατί μπορεί να μην υπήρχε τίποτα ορατό εκεί μέσα αλλά υπήρχαν δυο απλά πράγματα: πολύχρωμα κουρέλια και η αγάπη της μάνας.

Πολύχρωμα κουρέλια που το ένα, κλωστή κλωστή, γράπωσε το διπλανό του φτιάχνοντας μια πρωτόγνωρη, απίθανης ομορφιάς στολή. Μια μάσκα με δυο σχισμές στο μαύρο ύφασμα, ένα κορδόνι για ζωνάρι, ένας σκούφος από μαύρο πανί. Έτοιμος ο Αρλεκίνος να ξεχυθεί στους δρόμους.

Όταν έφτασε στη μεγάλη πλατεία όλοι τον θαύμασαν. “Μα ποιος σου έφτιαξε αυτήν την πανέμορφη στολή;”, τον ρώτησε ένα κορίτσι. “Μια σπουδαία κυρία”, της είπε ο Αρλεκίνος. “Τη λένε…”. Χμ! Αυτό δε θα σας το προδώσω. Θα σας πω μόνο ότι κάπως έτσι γεννήθηκε η στολή του περίφημου πια Αρλεκίνου και οι παραγγελίες άρχισαν να πέφτουν… βροχή!

Απέριττη, λογοτεχνική γραφή, άνευ συνταγής κι εντυπωσιασμών, άνευ μετρήματος των λέξεων για να μεγαλώσει η λιτή ιστορία, άνευ πολλών υποκοριστικών παρά την μεγάλη τρυφερότητα και συγκίνηση της ιστορίας. Η φτώχεια της ύλης, ο πλούτος της καρδιάς, τα θαύματα της φαντασίας. Πολύ όμορφη ατμόσφαιρα στη “διπλή” εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου. Άλλη αίσθηση στα χρώματα και στα συναισθήματα μέσα στο σπίτι του Αρλεκίνου, άλλη στην πλατεία και τους δρόμους του κεφιού. Χρώματα γήινα και μελαγχολικά από δω, χρώματα κονφετί και γιορτινά από εκεί. (Πηγή Elniplex)

Οι Αρλεκίνοι έδωσαν έμπνευση σε πολλούς ζωγράφους και έγιναν πίνακες. Πατώντας εδώ βλέπουμε μερικούς τέτοιους πίνακες ζωγραφικής. (Πηγή η Elniplex).

Να και κάποιοι από μας  :




 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου